ကြ်ႏု္ပ္ ရွာေဖြေတြ႔ရွိေသာ မဟာယာန Vs ေထရ၀ါဒ

ဤပို့စ္ကို ေရးျဖစ္လိုက္သည္က နာမည္ရ ဘေလာဂ္ဂါ တေယာက္ျဖစ္ေသာ ေမာင္သင္ကာ (ရွဳ႔ရန္"http://mmthinker.iblogger.org/") ေရးထားသည္ကို ဖတ္ရွဳ႔ျပီး သကာလ လက္လွမ္း ႏိုင္ေသာ စာအုပ္မ်ားကို ရွာေဖြျပီး ကြ်န္ေနာ္ နားလည္သေလာက္ တင္ျပျခင္းတခု ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေနာ္သည္ မိရိုးဖလာ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၵဘာသာ၀င္ တေယာက္ ျဖစ္၏။ ဘာသာေရးကို ေရးဖဲြ႔မည္ဆိုလွ်င္ မိမိ သေဘာထားမ်ားျဖင့္ မေရးႏိုင္ပါ။ ဘာသာတရားသည္ မိမိ ရွာေဖြေတြ့ရွိထားသည့္ အရာမဟုတ္သျဖင့္ စာေပက်မ္းဂန္မ်ားကို မွီျငမ္းျပီးမွ သာလွ်င္ ေရးႏိုင္ပါသည္။ သို႔ျဖစ္ပါ၍ မိမိ ျဖတ္သန္းမႈအတြင္း ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္ မ်ား ေျပာျပခဲ့သည့္ကို ၾကားဖူးခဲ့ေသာ ဗုဒၵဘာသာအေၾကာင္း ႏွင့္ လက္လွမ္းမီေသာ စာေပ က်မ္းဂန္အလာမ်ားကို ေရာသမ်ွျပီး တင္ျပမႈတခု ျဖစ္သည္။

မဟာဗုဒၵႏွင့္ ေခတ္ျပိဳင္ေပၚသည့္ ၀ါဒေလးမ်ဳိးတြင္

ၾကိယ၀ါဒျဖစ္သည့္ မဟာ၀ီရ၀ါဒသည္
ေကာင္းမႈကို လုပ္လွ်င္ ေကာင္းက်ဳိးရ၏။
မေကာင္းမႈကို လုပ္လွ်င္ မေကာင္းက်ဳိးကို ရ၏။ အားလုံးသည္ ေျပာင္းလဲမႈဟု၍ မရွိ၊
ထို၀ါဒသည္ ေလာကီ ေကာင္းက်ဳိး၊ သံသရာ ေကာင္းက်ဳိး သက္သက္ ၀ါဒမွ်သာ ျဖစ္၏။
ေလာကုတၱရာ အက်ဳိးတရားျဖစ္သည့္ သံသရာမွ လြတ္ေျမာက္ျခင္းကို က်င့္ၾကံသည့္ သစၥာေလးပါးတရား မေတြရပါ။
ထို႔ေၾကာင့္ မဟာ၀ီရသည္ အတၱ ရွဳ႔ေထာင့္မွ ၾကည့္၍ အနတၱ ရွဳ႔ေထာင့္ကို မၾကည့္ပါ။

အၾကိယ၀ါဒ ဟူသည္
ေလာက၌ ေကာင္းမႈ မေကာင္းမႈ တကယ္တမ္းမရွိ၊
ကံဆိုေသာ အရာမရွိ၊ ဥာဏ္ႏွင့္ ၀ိရိယသာ ရွိ၏။
ကံဆိုေသာ အရာမလို ဥာဏ္ေကာင္းျပီး ၀ီရိယ ေကာင္းလွ်င္ ေလာက၌ လိုခ်င္တာကို ရ၏။ လိုခ်င္တာရေသာအခါ ေကာင္းမႈ မေကာင္းမႈကို ပယ္၏။
ယခုေခတ္ လူသား၀ါဒႏွင့္ ဆင္သလိုလို ရွိ၏။

အညာဏ၀ါဒက
အျမဲရွိသည္ ဟူ၍လည္း မဆိုႏိုင္
အျမဲမရွိဟူ၍ မဆိုႏိုင္
တခ်ဳိ႔က အျမဲရွိ၊
တခ်ဳိ့က အျမဲမရွိဟူလည္း မဆိုႏိုင္၊
ဘာမွ် မရွိ ဟု မဆိုႏိုင္၊
ဘာမွ် မရွိသည္ မဟုတ္လည္း မဆိုႏိုင္၊
ဆိုသည့္ ရွဳ႔ေထာင့္ ငါးမ်ဳိးကေန ယုတၱိျပေသာ ေရာေထြးမႈ၀ါဒ ဆိုရမည္။

၀ိနယ၀ါဒ သည္
အက်င့္သီလႏွင့္ အက်င့္ပဋိပတ္ကို ယုံၾကည့္ေသာ သီလ၀ါဒတခု ျဖစ္သည္။
သီလကို ပန္းတိုင္ ျပဳေသာေၾကာင့္ သူေတာ္စဥ္၀ါဒ တခုျဖစ္သည္။

စကားစပ္ ေမာင္ေမာင္ေဇာ္လတ္ ေရးသားျပီး ထူးအိမ္သင္က မဟာ၀ီရ ဗုဒၵ သီခ်င္းကို သီဆိုခဲ့ပါသည္။ တခုေတာင္းပန္သည္က ျမန္မာျပည္ အဆိုေတာ္ ေလာကတြင္ ကြ်န္ေနာ္ ေလးစား ႏွက္သက္ျပီး ဗဟုသုတ ျပည့္စုံတဲ့ ပညာရွင္တေယာက္ကို လက္ညဳိး ထိုးျပရမည္ဆိုလွ်င္ ထူးအိမ္သင္မွတပါး တျခားသူမရွိပါ။ ေမာင္ေမာင္ေဇာ္လတ္ ေရးသားသည့္ သီခ်င္း စာသားမ်ားအရ မဟာ၀ီရ၀ါဒသည္ ဗုဒၵ၀ါဒမဟုတ္ပါ ေခတ္ျပဳိင္ ေပၚေပါက္လာသည့္ ဆင္တူယိုးမွား ျဖစ္ေနေသာ ၀ါဒ ျဖစ္သည္။ ထို့ေၾကာင့္ ၎သီခ်င္းကို အေပၚစာပုဒ္ျဖင့္ အျမင္မမွားေအာင္ ရွင္းခ်က္တခု ျဖစ္သည္။

ဗုဒၶ၀ါဒအရ ေလာကတြင္ သတၱေလာကသည္ အေရးၾကီးဆုံး ျဖစ္သည္။ အႏုေလာမနည္းအရ သတၱေလာက ျဖစ္ေပၚပုံႏွင့္ ပဋိေလာမနည္းအရ သတၱေလာက ခ်ဳပ္ျငိမ္းပုံ သေဘာတရားရ မခ်ဳပ္ပ်က္မည္ ကာလအတြင္း အေၾကာင္းေၾကာင့္ အက်ဳိးမ်ားျဖစ္ျပီး သံသရာကို လည္ပတ္ေနရမည္။ အေၾကာင္းဆိုရာ၀ယ္ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ ဆိုေသာ တဏွာျဖင့္ယွဥ္ျပီး အေျခခံအေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ အဆိုး အေကာင္း အက်ဳိးတရားကို ရရွိ၏။ အက်ယ္ကို ပဋိစၥသမုပၸါဒအတြင္ ၾကည့္ပါ။
သတၱ၀ါဟူသည္ ျမဲရွိေနသည့္အရာ မဟုတ္၊ ေသလွ်င္ ျပီးျပတ္သြားသည္လည္း မဟုတ္၊ အတၱအေပၚ အေျခခံျပီး ကံကို လက္ခံေသာေၾကာင့္ ထိုကံတရား၏ လြတ္ေျမာက္ရာ အနတၱကို စမ္းသပ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ျပဳလုပ္သူပင္ ေကာင္းမႈအက်ဳိးနဲ့ မေကာင္းမႈအက်ဳိးကို ခံစားရသည္။ ထိုအယူကား ယေန့ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ လက္ခံေသာ အက်င့္အတခုျဖစ္သည္။

ျဗဟၼာဏ၀ါဒႏွင့္ ဗုဒၶ၀ါဒသည္ ကံ ကို ယုံၾကည္ခ်င္း အတူတူ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေလာက၌ ျမဲေနေသာ အရာတခု ရွိသည္ဟု ျဗဟၼာဏ၀ါဒက လက္ခံ၏။ သမထက်င့္စဥ္ လမ္းလိုက္ျပီး ျဗဟၼာျပည္တြင္ ဂိတ္ဆုံးေနသည္။ ျဗဟၼာဘုံသည္ သက္တမ္း ရွည္လ်ားသျဖင့္ ျမဲသည္ဟု ျဗဟၼာဏ၀ါဒက လက္ခံသည္။ ထို့ေၾကာင့္ ဗုဒၵက ျဗဟၼာျပည္မွ စုေတျပီး မစင္တြင္း၌ ၀က္ျဖစ္ေနရသည္ ဟု သတၱေလာကသည္ မျမဲေသာတရားတခု ေထာင့္ျပ၏။ “ ျဗဟၼာျပည္ တဝင္းဝင္း ဝက္စားက်င္း တရွဳံ႔ရွဳံ႔ ” ဗမာ စကာပုံလည္း ရွိပါေသးသည္။

ဗုဒၵစာေပသည္ ဒႆနစာေပႏွင့္ ေရာေႏွာသည့္ အပိုင္းႏွင့္ မေရာေႏွာသည့္ အပိုင္းဟူ၍ ကဲြထြက္သြားသည္။ ဒႆနစာေပႏွင့္ ေရာေႏွာသည့္အပိုင္းမွာ မဟာ ယာန အမည္ျဖင့္ ထင္ရွားသည္။ တျခား ဒႆန စာေပမ်ားႏွင့္ အျပဳိင္ စည္းရုံးခ်င္သျဖင့္ မူရင္း ပါဠိဘာသာမွ တကၠတဘာသာသို့ ကူးေျပာင္းျပီး အိႏၵိယႏိုင္ငံတြင္ တည္ရွိခဲ့သည္။ ထိုမွတဆင့္ အာရွ ေျမာင္ပိုင္းသို႔ ရိုးရာ၀ါဒမ်ား ျဖစ္သည့္ တရုတ္ ေရွးေဟာင္း တာအို၀ါဒျဖင့္ ေပါင္းစပ္ျပီး ေျမာက္ပိုင္း မဟာ ယာန ထြန္းကားခဲ့သည္။ တိဘက္ တရုတ္ သို့ ေရာက္ရွိသြားေသာ တကၠတဘာသာသည္ ေရာက္ရွိရာ လူမ်ဳိးဓေလ့ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ေရာေႏွာကာ ဒႆန စာေပအသြင္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ေဆာင္သျဖင့္ မူရင္း မဟာယာနႏွင့္ တရုတ္ ဓေလ့ႏွင့္ ေပါင္းစပ္ျပီး “ ဇင္ ၀ါဒ ” ေပၚေပါက္လာသည္။ ထို၀ါဒသည္ ဂ်ပန္ကို ေရာက္ရွိသြားသည့္ မဟာယာန တမ်ဳိးျဖစ္သည္။

ဇင္ ၀ါဒ ဆိုသည္မွာ မိမိျပဳခဲ့သည့္ အတိတ္က ေၾကာင္းကို ပစၥပၸဳန္ကို မယူေဆာင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေအဒီ ၁၂ ရာစု ဂ်ပန္ျပည္တြင္ ရွဲင္ရန္ ရွဳနင္ဆိုေသာ ပုဂၢဳိလ္က သုခ၀တီဗုဒၶ၀ါဒျဖစ္ေသာ မယာယာနဂိုဏ္းကဲြကို အေျခခံျပီး သြတ္သြင္းခဲ့သည္။ သုခ၀တီဗုဒၶ၀ါဒ ဆိုသည္မွာ အဆုံးမရွိေသာ စၾကၤာ၀လၤအတြင္း တေနရာတြင္ ဗုဒၶဘုံ တခုရွိသည္။ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားသည္ ကိုယ္တည္ျပ ရုပ္သဘာ၀အရ ထိုဗုဒၶဘုံ၌ တည္ရွိေနသည္ဟု ယုံၾကည္သည္။

“ တေန့သ၌ ရဟန္းႏွစ္ပါးသည္ လမ္းခရီးတခုကို ခရီးႏွင္ၾကသည္။ ရြာဇနပုဒ္အနီးသို့ ေရာက္ေသာအခါ မိန္းကေလးတေယာက္က ေရေခ်ာင္းကို ျဖတ္ကူးရန္ အခက္အခဲ ျကုံေနရသည့္ကို ေတြ့ရွိလိုက္သည္။ ထိုအခါ တပါးေသာ ရဟန္းတပါးက ကူညီ သင့္သည္ကို ထင္ျပီးျပီး မိန္းကေလးက ေပြ႔ယူျပီး တဖက္ကမ္းသို့ ပို့ေဆာင္ေပးခဲ့သည္။ ထိုေနာက္ ရဟန္းႏွစ္ပါးသည္ လိုအပ္ေသာ ခရီးကို ဆက္လက္ ထြက္ခြာခဲ့သည္။ အခ်ိန္ အနည္းအငယ္ ၾကာျမင့္သည့္ လမ္းခုလပ္ကို ေရာက္ေသာအခါ မကူညီခဲ့သည့္ ရဟန္းက “ ငါ့ အရွင္.. သင္ မိန္းကေလးအား ကူညီတုန္းက ေပြ့ဖက္တဲ့အခ်ိန္မွာ မည္သည့္ စိတ္ခံစားမႈကို ရရွိသနည္း ” ဟု စကား စ လိုက္၏။ ထိုအခါ ကူညီခဲ့သည့္ ရဟန္းက “ ငါ့ အရွင္.. သင္သည္ ထိုအရာကို အခုထိ ေတြးေတာ ေနပါသလား ” ဟု ျပန္လွည္ ေမးလိုက္သည္။ ထိုကဲ့သို့ အကူအညီ ေပးလိုက္ေသာ ရဟန္း၏ ေမးခြန္းသည္ ဇင္ ၀ါဒ ၏ သေဘာပင္ ျဖစ္သည္။

ဇင္၀ါဒကို ေခတ္အဆက္ဆက္ ေပၚေပါက္လာေသာ ေထရ၀ါဒ မေထရ္ျမတ္မ်ားက ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္းသို့ ၀င္ေရာက္မႏိုင္ေအာင္ အျပင္းအထန္ တားဆီးၾကသည္။ ေက်ာက္တြင္း အေရးႏွင့္ ထင္ရွားလာသည့္ အရွင္ဥကၠ႒၏ လူေသလူျဖစ္ ၀ါဒသည္ တာအို၀ါဒ ၊ ဇင္၀ါဒကို အေျခခံျပီး ယေန့ျမန္မာတို့ က်င့္သုံးေနသည့္ ေထရ၀ါဒႏွင့္ ေရာသမွေမြထားသည့္ ၀ါဒ တခုျဖစ္သည္။

ဇင္ ၀ါဒႏွင့္ ဆင္တူသည့္ ျဗဟၼာဏ၀ါဒ ဂုိဏ္းအႏြယ္ျဖစ္ေသာ တႏၱရယာန၊ မႏၱရယာန အရည္းၾကီး၀ါဒသည္ ျမန္မာျပည္ အထက္ပိုင္းတြင္ ထြန္းကားခဲ့သည္။ ထို၀ါဒသည္ အာသံ ကသည္း မဏိပူရဖက္မွ ဆင္းသင့္လာသည့္ မဟာယာန ဂုိဏ္းကဲြတခု ျဖစ္သည္။
ေအာက္ပိုင္း ျမန္မာျပည္တြင္ လက္ခံသည့္ ဗုဒၶ၀ါဒက သီရိလကၤာမွ သေဘၤာျဖင့္ ေရာက္ရွိလာသည့္ ၀ါဒျဖစ္သည္။ ထို့ေၾကာင့္ ဗမာက လွဳိင္းျဖင့္ ေရာက္လာသည့္ ၀ါဒကို ကိုးကြယ္သျဖင့္ မြန္လူမ်ဳိးကို တလိုင္းမ်ဳိး ဟု ေခၚျပီး၊ မြန္တို့ကလည္း ဗမာကို အရည္းၾကီးမ်ဳိး၊ အရည္းၾကီးမယား ဟု ေခၚဆိုၾကသည္။ ဤကား စာမတင္သည့္ အရပ္အထာ စကား ျဖစ္သည္။

ယခု ျမန္မာႏိုင္တြင္ ထြန္းကားေနသည့္ ဓါတ္ရိုက္ ဓါတ္ဆင္၊ ယၾတာ ျပဳလုပ္ေနေသာ့ ေဗဒင္ ဆိုင္ရာဂိုဏ္းမ်ားျဖစ္သည့္ ဆန္းဂိုဏ္း စေသာ ဂိုဏ္းဂဏမ်ားသည္ တႏၱရယာန၊ မႏၱရယာန အရည္းၾကီးဂိုဏ္းက ဆင္းသက္သည့္ ပညာရပ္မ်ား ျဖစ္သည္။ အရည္းၾကီး ေခတ္လြန္ ခင္ၾကီးေဖ်ာ္ႏွင့္ ဗားမဲ့ဆရာေတာ္တို႔ ထင္ရွား၏။ ဥပမာ ဥဳံ.. ဆိုေသာ စကားလုံးသည္ ျဗဟၼာဏ၀ါဒ၏ မူရင္း စကားလုံးျဖစ္သည္။ ဥဳံ= သစၥာ။ ေထရ၀ါဒ၏ ပါဠိ ပိဋိကတ္ေတာ္တြင္ ဥဳံ .. ဆိုသည့္ စကားလုံးကို မသုံးျပဳပါ။ ပဲြေက်ာင္းသား ဆိုသည္မွာလည္း မဟာယာန၏ ဘုန္ၾကီး ေက်ာင္းသားကို ဆိုလိုပါသည္။

သိခဲ့ရသည့္ ေျမာက္ပိုင္း မဟာယန၀ါဒသည္ မဟာဖို၀ါဒကို အေျခခံ ျပဳထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ သတၱ၀ါတိုင္း အထူးသျဖင့္ လူသားမ်ဳိးႏြယ္အတြင္း ေယာက်ၤားသည္ ျမင့္ျမတ္၏။ ထိုေယာက်ၤားတိုင္းသည္ ဘုရားဆုပန္ခြင့္ရွိသည္။
ေထရ၀ါဒတြင္မူကား ထိုအေတြးအေခၚကို လက္မခံပါ။ အက်င့္သီလကို ေကာင္းစြာ ေစာင့္ထိန္းေနျပီး သံသရာကို လြတ္ေျမာက္ႏိုင္သည့္ သူေတာ္စဥ္ ရေသ့ ရဟန္းမွ်သာ ဘုရား ဆုပန္ျခင္းဆိုေသာ အမႈကို ျပဳႏိုင္သည္ ဟု လက္ခံသည္။ သုေမဓ ရေသ့ ဘုရား ဆုပန္ခဲ့သည့္ အေၾကာင္းအရာကို ေထာက္ရွဳ႔ ဟန္ရွိသည္။

ဒႆနစာေပႏွင့္ မေရာေႏွာသည့္ အပိုင္းမွာ အိႏၵိယမွ သီဟိုဠ္ ( ယခုသီရီလကၤာ ) သို႔ ေတာင္ပိုင္း ေထရ၀ါဒ ႏိုင္ငံမ်ားသို့ ပ်ံႏွံ ေရာက္ရွိသြားသျဖင့္ ဒႆနစာေပႏွင့္ အေရာမခံသည္ ေထရ၀ါဒ ပါဠိ ပိဋိကတ္ေတာ္မ်ားသည္ အိႏၵိယတြင္ တိမ္ေကာသြားရျပီး ဒႆန စာေပႏွင့္ အေရာခံလိုသည့္ သကၠတ ပိဋိကတ္ေတာ္မ်ားသာ အိႏၵိယတြင္ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ထို့ေၾကာင့္ မဟာယနသည္ ပိဋိကက္စာေပ သေဘာတရားမ်ား ဆုတ္ယုတ္ျပီး ဒသာနစာေပ သေဘာတရားသာ လက္ခံသည့္ ၀ါဒျဖစ္သည္။

ေတာင္ပိုင္း သီဟိုဠ္ကြ်န္းသို့ ျပန့္နွံ႔သြားသည့္ ဗုဒၵစာေပသည္ သီဟုိဠ္ဘာသာျဖင့္ တည္ရွိေနေသာေၾကာင့္ အ႒ကထာဆရာ ရွင္မဟာ ဗုဒၵေဃာသသည္ ပါဠိဘာသာသို့ ျပန္လွည္ ေျပာင္းယူခဲ့ပါသည္။ ယေန့ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အသုံးျပဳေနသည့္ ဗုဒၵ၏ ပါဠိ ပိဋိကတ္ စာေပသည္ မူရင္းပါဠိမွ သီဟိုဠ္ ဘာသာ၊ ၎မွတဆင့္ ပါဠိဘာသာသို့ တဖန္ ေျပာင္းယူခဲ့ေသာ ပိဋိကတ္ေတာ္ ျဖစ္သည္။ ဘာသာျပန္ ရွင္မဟာ ဗုဒၵေဃာသ က “ ဘာသာတခုမွ ဘာသာတခုသို့ ေျပာင္းယူျခင္းသည္ အနည္းႏွင့္ အမ်ား မူရင္း အနက္ အဓိပၸါယ္ကို ခြ်တ္ယြင္းေစႏိုင္သျဖင့္ မူလရွိရင္းစဲြ ဘာသာအတိုင္း ထားရွိျခင္းက ပိုေကာင္းမြန္သျဖင့္ ျပန္လွည္ထားရွိေၾကာင္း” ကို အမွာစာျဖင့္ ေရးခဲ့သည္။

ေတာင္ပိုင္း ဗုဒၵဘာသာ၏ မူရင္း ပိဋိကတ္ေတာ္ကို ရွင္မဟာကသာပ စသည့္ မေထရ္ၾကီးမ်ား ပထမ သံဂါယနတြင္ အတည္ျပဳခဲ့သည္။ ဗုဒၵ၀ါဒစတင္ ေပါေပါက္ျပီး အႏွစ္ ၁၀၀ ခန့္တြင္ ကဲြခဲ့သည္ဟု ဆုိ၏။ ေထရ ႏွင့္ ယာန သည္ ပထမ သံဂါယနတြင္ ကဲြခဲ့ဟန္ရွိသည္။ အတိအက် မသိပါ။ တခ်ဳိ႔ကလည္း ပထမ သဂါယနတြင္ အတည္ျပဳေသာ မူရင္း ပိဋိကတ္ေတာ္ ဗုဒၵဘာသာကို လက္မခံသည့္အတြက္ ဒုတိယ သဂါယနတြင္ ကဲြခဲ့သည့္ဟု ဆို၏။ တခ်ဳိ႔ ပညာရွင္မ်ားလည္း တတိယ သံဂါယနအျပီး ေထရ၀ါဒႏွင့္ ျခားျခားနားနား ကဲြခဲ့ရသည္ ဟု ဆိုျပန္သည္။

အေၾကာင္းအရင္းက အေပၚမွာ ေဖၚျပထားသည့္ ဘုရားဆုပန္ျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး ကဲြခဲ့သလို ၀ိနည္းသိကၡာကို မည္မွ်ေလာက္ ထိန္းသိမ္းမည္နည္း ဟူ၍ သေဘာထားအေပၚလည္း ကဲြခဲ့ပါသည္။ ေနာက္တခုက မဟာ ယာန ဘာသာပညာရွင္ တေယာက္ျဖစ္သည့္ ရွင္နဂရဇၨဳနက “ နိဗၺာန္သည္ သံသရာ ျဖစ္ျပီး သံသရာသည္ နိဗၺာန္ ျဖစ္သည္” ဟု တင္ျပသည္။ ထိုသေဘာတရားကို နိဗၺာန္သည္ သံသရာ၏ ထြက္ေပါက္ ဟု လက္ခံသည့္ ေထရ၀ါဒက လက္မခံႏိုင္ေပ၊ ျပသာနာက ပုထုဇဥ္မ်ား အဓိပၸါယ္ မဖြင့္ဆိုႏိုင္သည့္ နိဗၺာန္သည္ ကိုယ္ထည္ ျဒပ္ ရုပ္ နမ္ ရွိသလား မရွိသလား အေပၚမွာ ေထရ၀ါဒႏွင့္ မဟာယာန ဆို ကြဲခဲ့သည္ ဟု ပညာရွင္မ်ားက ေထာက္ျပသည္။ မဟာ ယာန ေပၚေပါက္လာသည့္ တျခားျခားေသာ အယူအဆမ်ားကို ပညာရွင္မ်ားလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ မသိခဲ့ပါ။

ကြ်န္ေနာ္ ထင္ျမင္သည္က ရွင္ေတာ္ျမတ္ ေဂါတမ ဗုဒၵသည္ စၾကၤာ၀လံသည္ တည္ျမဲေလာ မတည္ျမဲေလာ၊ အဆုံးရွိေလာ အဆုံးမရွိေသလာ ဆိုသည့္ အရွင္မာလုက်ပုတၱ မေထရ္၏ အေမးကို မေျဖဆိုခဲ့ေသာေၾကာင့္ ၀ိ၀ါဒမ်ား ကဲြျပားရျပီး ထာ၀ရ ဗုဒၶဘုံ၀ါဒႏွင့္ ထာ၀ရ ဘုရားသခင္၀ါဒက ယေန့ ကမၻာတြင္ ထြန္းကားလာခဲ့သည္။

လူလ
ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ...

က်မ္းကိုး၊
ဆရာေတာ္ ဦးဓမၼပိယ Ph.D
ဦးေရႊေအာင္
စာေပဂ်ာနယ္၊ အတဲြ ၃၊ အမွတ္ ၆၊ ဇန္န၀ါရီ ၁၉၉၆
မဏိေဇာတ ဘာသာေရးမဂၢဇင္း၊ အတဲြ ၁၊ အမွတ္ ၄